Vroeg in Firenze

Even voor 05.00 uur stap ik zachtjes uit bed. Ik wil mijn lieve schat niet wakker maken. Daarom had ik gisteravond alles al klaargezet. De fotocamera, handstatief,  reservebatterijen, wat cash en de plattegrond van centro storico in mijn fototas en die weer samen met een fles water en een tube zonnebrand in de fietstas; daarnaast mijn fietssleutel -helm en -computer en de sleutel van het extra kabelslot. De kleren lagen al klaar in de andere slaapkamer en mijn toilettas in de tweede badkamer (hoe luxe). Op de eettafel een kom, lepel en zak muesli. Alleen nog yoghurt en wat fruit uit de koelkast pakken. Alles gaat zachtjes.

Na het lichte ontbijtje en een plons koud water sluip ik naar buiten, leg alles bij de fiets en check of ik niets vergeet. Want eenmaal de deur dicht kan ik er niet meer in zonder Jolanda wakker te maken. Het toegangskaartje moet namelijk aan de binnenzijde in een houder gestoken worden om het licht aan te kunnen doen.

Ik sluit de deur en steek mijn sleutel in het fietsslot en sh…. ! Ik ben Jolanda’s fietssleutel vergeten en de kettingsloten borgen we in elkaars fietsslot. Haar sleutel is nodig om mijn kettingslot los te maken. Balend tik ik op het slaapkamerraam en hoor gestommel. Jolanda opent de deur en ik verontschuldig me zachtjes. “Sorry, sorry, sorry, ik wilde je niet wakker maken, sorry.” “Oh joh, ik was al wakker door jouw eerste schep in de mueslikom….”.

Ze krijgt een zoen en ik vertrek.

Het eerste deel van lungarno het pad langs de Arno is onverhard maar prima te fietsen. Het is juist bij het begin van het verharde deel waar venijnige kuilen zitten. Dat hadden we gisteren ontdekt. Door het fietslicht en vooral het heldere maanlicht is veel te onderscheiden maar het is hier goed focussen om het kuilen-mijnenveld goed door te komen. Dat lukt. Een enkele auto is op de weg en ik kom zelfs op dit tijdstip vijf joggers onderweg tegen.

05.30 uur sta ik op de Ponte Vecchio. Alleen. Op de auto na van een veiligheidsdienst die met zachtjes draaiende motor op de beroemde brug staat. Ik zwaai naar de man achter het stuur en krijg een vriendelijke reactie terug. Wat is dit gaaf. Firenze slaapt en ik kan ongestoord fotograferen. Na diverse plaatjes geschoten te hebben rijd ik naar Piazza della Signoria waar de replica van David en veel andere beelden staan. Verder geen mens. Behoudens ook hier een auto van de veiligheidsdienst en een auto van Polizia Municipale. Pas bij de Duomo kom ik fotograferende Japanners en joggers tegen. Plus de reinigingsdienst. Het hele plein wordt nat gespoten en schoon geveegd. Ik fiets kriskras door het centrum en schiet her en der plaatjes.

De zon komt op. Het zachte licht van het ‘gouden uur’ doet de kleurige gebouwen prachtig uitkomen en geeft geen harde contrasten zoals het 'harde' licht van overdag.

Langzaamaan ontwaakt de stad en maakt het zich klaar voor de komende dag. De eerste caffetterie koffiebarretjes gaan open. Steeds meer joggers en andere mensen op straat. Er komt leven in Firenze.

Ik neem ook een Italiaans ontbijt: caffè met brioche, alvorens om 07.25 uur tevreden terug te fietsen.

Na mijn derde ontbijt, nu samen met Jolanda, fietsen we weer naar Firenze om route 1 van ‘time to momo’ te wandelen. Circa 6,7 kilometer. ‘Momo’ geeft naast de bekende bezienswaardigheden ook tips over leuke winkels, eetgelegenheden en dingen te doen. Vaak aangedragen door locals. Wij hebben menig Europese stad ontdekt via ‘Momo’, voorheen '100% [plaatsnaam]'.

Nu dan Firenze. Route 1 start bij de Duomo. Daar zijn momenteel duizenden mensen. Wat een verschil met een paar uur geleden. Voor we de wandeling starten nemen we een filmpje op voor Frank die vandaag 34 jaar is geworden; tante auguri Frank!

Vanaf de Duomo leidt de route ons naar San Lorenzo en San Marco. Onderweg prachtige palazzi en andere gebouwen, doorkijkjes en markten. Zoals de leermarkt rond de Via dell’Ariento waar nagenoeg alle italiaanse marktlui momenteel zijn ‘vervangen’ door Indiërs, net als bijvoorbeeld op de Ramblas en in London. Het nabij gelegen Mercato Centrale is een markthal met verse groente, fruit, vis, vlees en italiaanse wijn. Hier opvallend veel oude verkopers. Maar allen gepassioneerd over hun waar.

Bij het passeren van de achterzijde van de Duomo legt een frêle jongeman zijn centenbakje op straat, doet een geluidsbox aan en begint te zingen. Theme van Godfather, O Sole Mio en enkele operastukken. Een ongelooflijk goede tenor. Het publiek om hem heen zwelt snel aan. Zijn vertolking van 'Con te partirò' maakt emoties bij ons los. Wat een fantastische zanger. De leaflet bij zijn centenbak geeft zijn naam: Andrei Mikulchyk. Vermoedelijk student aan het conservatorium. We gaan van hem horen.

We slaan enkele delen van de route over en fietsen terug naar de camping.

Als ik siësta houd, gaat Jolanda naar het zwembad voor een paar baantjes en om te zonnen. Als ik haar ga opzoeken nemen we een crodino (analcolico) bij de bar.

Het was weer een bijzondere maar ook lange dag.

Alla prossima Tot de volgende keer