Vierwaldstättersee

We starten met de 1454 km richting Heerhugowaard en rijden dus noordwaarts.

Na exact 100 km een file. We staan stil. Gelukkig maar voor een minuut of vijf. Het blijkt een vrachtauto met pech.

Bij Bologna hebben we voorlopig de laatste tunnels gehad en rijden de vlakke Po-vlakte in. Na 2 uur een koffiestop op een Area nabij Modena. Een groot complex, net een klein winkelcentrum. Maar ja we zijn dan ook op de A1, Bologna - Milano, één van de drukste wegen in Italië.

Bij de Stazione tol staat vier auto's voor ons een oudere grijze man naast zijn auto voor de betaalautomaat. Druk kijkend naar alle gleuven. Hij kiest een gleuf voor het kaartje, maar kennelijk de verkeerde. Dat gaat zo een aantal keer. Hij weet het niet. Hoofdschuddend, armen omhoog. Nogmaals proberen. Inmiddels gaat de slagboom omhoog.
Italianen voor ons maken de handbeweging van  'doorrijden'. Je krijgt namelijk op het kenteken een rekening thuis gestuurd. Vermoedelijk met extra kosten, maar men wil nu eenmaal snelle doorgang bij de tol.
Uiteindelijk stapt hij in en rijdt door. Tot 10 meter na betaalautomast. Daar stopt hij, stapt weer uit de auto en loopt terug richting automaat. Hij wil alsnog betalen. Dat heeft geen zin want er zijn al andere auto's door.
Inmiddels zijn wij er ook door en missen het vervolg.

Ter hoogte van Milano nemen we een broodje.

Te snel bereiken we de grens en verlaten we ons geliefde Italië.

A D D I O    I T A L I A
Alla Prossima !

Bij de dogana treffen we de verkeerde laan. De rij links van ons gaat drie keer zo snel. De jonge douanier bij ons laantje wil zich waarschijnlijk nog bewijzen. Het lijkt of alle voorbijgangers een ondervraging moeten ondergaan. Het enige wat ontbreekt is de felle lamp. Twee auto's voor ons is een zwart Mercedes-busje met geblindeerde ramen. Die wordt subiet door Jonge Douanier uit de rij gehaald. Gelukkig gaat Jonge Douanier met het busje mee, want daarna rijdt het vlot door.
Zwitserland.

Bij San Gottardo is wat oponthoud. Voordat alles in één rijbaan is geperst zijn we twee verkeerslichten en twintig minuten wachttijd verder.

Na 575 km komen we bij Vierwaldstättersee. We hebben daar jaren geleden eens overnacht maar toen was er veel bewolking en mist. Nu een mooie gelegenheid het meer te bekijken bij mooi weer.
We boeken een overnachting bij Hotel Postillon in Buochs. Hetzelfde als jaren terug. Een typisch Alpenhotel met veel bruin hout en bruine balken.

Na het inchecken en een wandeling langs het meer gaan we eten. Op tijd want er is ook een bus vol Amerikaanse gasten aangekomen en die eten rond 18.30, volgens de receptie. Wij daarom om 18.15 uur. Eerst een weiß Wein en een Kübel Bier.
Als vooraf kunnen we gebruik maken van het buffet. Soep, brood en salades. Het hoofdgerecht bestaat uit Röstikroketten met een kalfsworst, saus en ui. Panna cotta toe.
De serveerster, door Jolanda Hepie genoemd, heeft veel belangstelling voor Jolanda. Waarschijnlijk is deze Hepie relatie van de receptie-Hepie.
Niks mis mee.
Maar Hepie en Hepie zijn zeer gestresst en ontdooien maar langzaam.
'Klapt hier Alles?'  vraagt serveerster-Hepie. Ja alles klapt hier.
Toch weer even wennen aan een andere taal.

Na het eten maken we weer een wandeling langs het meer.
Heerlijk de Zwitserse lucht insnuiven.

A domani Tot morgen