Gaeta

Het was lastig in slaap komen gisteravond. Het was warm en bij elke draai van één van ons deint de ander een minuut mee. Alsof we in een waterbed liggen. Wat overigens niet zo is. Uiteindelijk vielen we in slaap.

Ons huis is steenrood. We hebben een hoekkamer op de eerste etage met aan de twee buitenzijden een royaal balkon.
We kijken over grote plastic kassen om ons heen. Daarin worden pomodori tomaten en zucchine courgettes gekweekt.

Alessandro en Valeria kweken zelf zucchine en melone cantalupo cantaloupe meloenen. De zucchine worden geëxporteerd naar Duitsland. De melone kwekerij hebben ze voortgezet van Valeria's vader.
Bij het ontbijt hadden we ook heerlijk zoete canteloupe.

Onze gastvrouw is super enthousiast. Ze spreekt slechts enkele woordjes engels. En als ze iets vertelt wat we niet direct snappen, herhaalt ze het, alleen veel luider. Alsof we het wèl begrijpen als ze harder praat. En als ik Valeria in het italiaans aanspreek ratelt ze twee minuten achtereen in een tempo dat ik er zelfs geen enkel woord van opvang. En toch snappen we elkaar uiteindelijk. Heerlijk dit.

Wij rijden naar Gaeta. Zo'n 16 kilometer zuidelijk.
Parkeren aan de Lungomare Giovanni Coboto. We lopen omhoog naar Tempio di San Francesco d'Assisi; die blijkt gesloten. Vervolgens naar Santuario della Ss. Annunziata waar een bruiloft aanstaande is. Men wacht nerveus op de bruid en papà, die haar weggeeft. Uiteindelijk arriveren ze in een VW Kever... hoe on-italiaans!

Op een paar gebouwen na, en de vergezichten, maakt Gaeta Medievale op ons geen indruk. Het is onverzorgder dan bijvoorbeeld Sperlonga. Het moderne deel van Gaeta daarentegen, met z'n lange jachthaven, mooie boulevard en mondaine uitstraling, heeft wel wat. Na de baai ten zuiden van Gaeta ligt Napoli.

In de middag rijden we terug en houden siësta tot we rond een uur of vijf naar Sperlonga fietsen. We nemen een antipasti met een heerlijk witte wijn bij Il Norcino, een piepkleine delicatessenzaak.
Dan dolen we weer over de trappen van de steegjes. Die zijn soms zo smal dat je het bord pasta van de overbuurman z'n eettafel kan wegpakken.
We nemen een ijsje bij I Dolci di Casolare. Topkwaliteit. We lopen naar de Torre Truglia, aan het uiterste puntje in de zee.

We zien de zon weer achter de bergen verdwijnen.

Buona notte Welterusten