Veerboot

We nemen weer de trein naar Varenna Esino en stappen daar nu wèl uit (in tegenstelling tot gisteren). Doel is om per veerboot enkele plaatsen aan het Comomeer aan te doen. We kopen een dagkaart en de eerste vaart is naar Menaggio.

In Menaggio zijn toeristen maar het is beslist niet druk. Aan de waterkant voert een opa de eendjes met zijn kleindochter die er eigenlijk geen zin in heeft en een visser haalt zijn vangst van één vis uit de boot waarmee hij triomfantelijk weg fietst.  

We kuieren over de lungalago boulevard langs het meer. Het Is prachtig aangelegd en goed onderhouden. Het kabbelende water, het zonnetje, de 22°C en de zachte bries maken het rustgevende gevoel compleet. Wat is dit heerlijk.
We zien een bruidegom druk met zijn telefoon in de weer alsof hij wil zeggen "het is toch vandaag?" Een kwartier later verschijnt de bruid. Gelukkig maar.

De volgende veerboot stop is Bellagio.
Eerst gaan de auto's van boord. Behalve een personenbusje en een Mercedes daarachter. De buschauffeur geeft wel gas en het voertuig heeft de neiging te vertrekken maar staat gelijk weer stil. Het lijkt erop dat de handrem vast blijft zitten. Wat de kale corpulente man achter het stuur ook probeert, het busje vertikt te vertrekken. Het zweet breekt de chauffeur uit en na vele pogingen heft hij hoofdschuddend zijn handen in de lucht van met een gebaar van 'ik weet het ook niet meer'. Na zo'n twintig minuten en slechts tien centimeter verder besluit de veerbootkapitein het vaartuig te draaien zodat de Mercedes de boot kan verlaten. Weer een half uur later zien we de veerboot mét personenbusje wegvaren.

Ook in Bellagio lopen we over de prachtige lungalago. We zien Julia, de zus van Julius Caesar. En we maken een filmpje waarin we (schoon)zus Els toegezingen voor haar 65e verjaardag vandaag tanti auguri.

Onze laatste stop is Varenna. Weer een plaatsje dat het bezoeken meer dan waard is. Ook hier pastelkleurige gebouwen en veel goed onderhouden groen. Alles ziet er verzorgd uit.

Na ruim 12 kilometer kuieren en wandelen zoeken we de trein naar Olcio weer op. Een Brits echtpaar dat ook te gast is bij Massimo reist met ons op. Bij het stationnetje van Olcio staan we bij treindeuren om uit stappen, maar wat we ook proberen de deuren openen zich niet. Snel naar de volgende deuren, maar ook daar geen beweging. Als we naar de derde uitgang rennen zet de trein zich weer in beweging...

Noodgedwongen laten we ons meenemen naar de volgende halte in Mandello del Lario. Daar blijkt de eerstvolgende trein terug naar Olcio pas over een uur te gaan. De Britten weten een terras naast het station. Daar nemen we maar een kop thee.

Het is 4 mei. Om 20 uur nemen we op het terras twee minuten stilte in acht en proberen we ons -ondanks het rumoer van het leven dat om ons heen normaal doorgaat- te focussen op de Dodenherdenking. Want dankzij veel mensen die zich opgeofferd hebben, hebben wij nu de vrijheid en bijvoorbeeld de luxe voor ons huidige avontuur. Ook in Oost Europa laten mensen momenteel het leven, hoe verschrikkellijk. Terwijl wij in dit prachtige land mogen vertoeven. Het voelt oneerlijk en bevoorrecht.

Elk vervolg van dit verhaal slaat dan ook nergens op.
Maar ja, het is dan toch weer onze huidige werkelijkheid.

Het was een soms enerverende maar bovenal prachtig dag.

Ciao.