Costa Smeralda

Voor het ontbijt komt mr Ed even gedag zeggen.
Ondanks de wederom riante keus in de ontbijtzaal, beperken we ons tot fruit, yoghurt en een enkel broodje. Nou ja... ook een croissant... met chocola.... en een pannenkoekje. En... toch eigenlijk wel weer veel.

We krijgen de borg niet terug omdat we het huisje niet in dezelfde staat hebben achter gelaten. Muggenzifters.

We rijden naar Costa Smeralda, ten noorden van Olbia. Helaas is er vanmorgen weer veel mist, zodat de vergezichten niet zo ver reiken.
In Golfo Aranci nemen we caffè en wandelen over de lungomare. Een prachtig en verzorgd dorp, luxer dan de plaatsen die we totnu hebben gezien. Maar ja, het is dan ook Costa Smeralda.

We rijden verder langs de kust. Vlakbij Arzachena is het tijd voor de tweede caffè, nu met brioche. Het zicht over de kustlijn is inmiddels beter, maar echt vér nog steeds niet. Het is rond 30°C en drukkend.
Bij Capriccioli keren we om richting Olbia.
Daar moeten we uiterlijk 19.30 uur aan boord.

We wandelen door het autovrije centrum en bij de haven.
Aan een van de kades is het deelnemersdorp opgebouwd voor de Grand Prix of Italy, onderdeel van WK Jetski, komend weekend. Afgelopen weekend was de Grand Prix voor F1H2O.
Terwijl Jolanda wat leest in de schaduw van een boom, wil ik foto's maken in het Jetski-dorp.
Helaas wordt de toegang tot het dorp geweigerd door twee 'kleerkasten' met heel veel spieren. Ik kan ze niet verleiden mij door te laten, wel tot een foto, want er is iets gemeenschappelijks....

We bezoeken het Museum voor Architectuur. Dat begint met de historie. Het verhaalt over de Nuraghe, Feniciërs, Cartagen, Grieken, Puniciërs, Romeinen, Vandalen, Bizantijnen. Pisanen, Aragonezen, etc. etc. Leuk, maar bovenal heerlijk koel 😉.

Voor een rustige en goede hap lopen we terug het centro in. Bij Terra Nostra nemen we de spaghetti 'La Molisana' met ansjovis, boter, pijnboompitten en venkel. Super!

Er zijn aanzienlijk minder auto's op de parkeerplaats van de tranghetto. We hoeven maar even te wachten voordat we, ruimschoots voor 19 uur, aan boord mogen.
Het aantal passagiers is nog geen derde van het aantal bij onze heenvaart.

Als ik de keycard voor onze hut 7346 ga halen krijg ik de card voor 7210. De purser daarop attenderend krijg ik als antwoord dat het eenzelfde soort hut is, aan de buitenzijde, ook met zicht op zee. 
Als we hut 7210 betreden blijkt het inderdaad eenzelfde soort hut, aan de buitenzijde, met zicht op.... een oranje reddingsboot!
Je kan daaromheen wel zee iets van zee zien, maar dit was niet de bedoeling.
Terug naar de purser. "Well, you're on a ship" zei die vervolgens, schouderophalend. En die onvoorschillige klantonvriendelijkheid met de wetenschap dat de boot nog niet voor een derde gevuld is, werkte op mij als een rode lap.
Op een rustige doch gedecideerde toon maakte ik het Pietje-Purser-in-witte-pakje-en-witte-platte-pet in het Italiaans èn Engels duidelijk wat voor idiote houding hij aannam en dat Pietje-Purser-in-witte-pakje-en-witte-platte-pet als de sodemieter een andere hut met goed zicht op zee moet regelen.
"Cambia, cambia, omruilen, omruilen" zei de vrouwelijke collega van "Pietje-Purser" snel tegen hem.
We krijgen hut 6404, aan de buitenzijde, met zicht op zee.