Urbino

We rijden vandaag naar Urbino.
De geboortestad van Raffaello Sanzio, beter bekend als Rafaël (1483-1520). Kunstschilder en architect.

Als we de vesting binnen lopen is het flink stijgen. Bij Caffè del Sorriso (glimlach) nemen we een caffè met brioche cioccolata en una brioche piccola een kleine brioche. In de piccola zit meer cioccolata dan in de 'normale' is te ontdekken, daar is de cioccolata snel doorheen gehold. Van binnen is geen cioccolata te bekennen.
Ach, we blijven glimlachen.

Dat Urbino Unesco Werelderfgoed is, begrijpen we snel. Prachtig, authentiek, goed geconserveerd en netjes.
Via Piazza Rinascimento komen we bij de Duomo. Als je er voor staat is het grote gebouw met de flinke trapopgang niet in één foto vast te leggen, de straat is zo smal dat je er niet genoeg afstand van kan nemen. Via het plein er naast lukt het wel.
We lopen door tot aan het drukke Piazza della Repubblica. Bushaltes, restaurantjes, winkels, studenten, Collegio Raffaello... alles komt hier samen.
Bij Bar Lamonaca nemen we de pranzo lunch.
Crescia sfogliata tre farciture en Tagliolini verdi con panna e speck en acqua naturale.
Heerlijk om vanaf ons tafeltje de mensen te observeren.

Naast ons komt een groep van twintig wielrenners 'Amici di Varese' een lunch stop houden. Achttien mannen en twee vrouwen. En wie hebben het hoogste woord ?
Een ouder stel sjouwt rond. Hij heeft constant zijn hand op haar schouder. Aandoenlijk om te zien.
Een blonde italiaanse in een groene jurk met gele accenten en een grote zonnebril, heeft het heen en weer. Ze komt van rechts, gaat naar links, dan weer terug, komt weer van rechts, gaat linksachter van ons Via G. Mazzini in, komt weer terug, gaat rechtsachter van ons de Corso G. Garibaldi in, komt weer terug.... en zo kan ik nog wel even door gaan.
En zo meer. Mensen kijken blijft leuk.

Vervolgens slenteren we verder door Urbino. Het is constant dalen of stijgen. Opvallend zijn de grijze luiken in plaats van groen of bruin die we totnu zijn tegen gekomen. En de vele universiteitsgebouwen. In elke straat staat één of meerdere panden van de universiteit.

Terug bij Montesoffio neemt Jolanda een duik in het zoute zwembad en schrijf ik onze belevenissen op.
Dan is het hangmat-tijd. Ik hoor al snel een regelmatig geronk in de mat achter mij. Haar glas vino bianco is zelfs onaangeroerd 😀.

Buona serata Fijne avond nog.