Spoleto

Jolanda signaleert hem voor het eerst. Naast de deurmat. Een grote zwarte tor van wel  tweeënhalf vingerkootje lang. Dat is dan de lengte van zijn lijf en kop. De poten komen daar nog bij. We noemen hem Toricello. Wij zijn erg blij met Tor Toricello. Ondanks zijn vervaarlijke formaat. Gisteren krioelde het van de mieren naast de deurmat. En die zijn nu weg. Wij verdenken Tor Toricello daarvan. Hij heeft zijn ontbijt gehad; geen pane integrale grande zoals wij, maar mieren. Tor Toricello is wel een dommekracht. Hij worstelt al een uur om de deurmat op te komen. In plaats van omdraaien en er omheen, mòet hij persé rechtdoor.

Van verschillende kanten worden we geattendeerd op het noodweer in delen van Italië. Met name Emilia Romagna lijkt zwaar getroffen met overstromingen, modderstromen en uitval van electriciteit. Gelukkig is het in Umbria lang niet zo extreem. Het is bewolkt. Af en toe regen, maar als we over het noodweer ten noorden van ons vernemen, mogen we in onze handen knijpen met het weer in Umbria. We doen de fleece maar weer aan.

We rijden naar Spoleto. Op aanraden van Matthijs en Henri parkeren we in P3, van waaruit een honderden meters lange roltrap je midden in het hoger gelegen centro storico brengt. Een prachtig oude binnenstad met kleine straatjes. Keurig verzorgd en netjes.
Via een mooie trap en Piazza del Duomo betreden we de fraaie Cattedrale di Santa Maria Assunta.
We dwalen daar rond en lopen daarna verder omhoog over de Giro del Rocca, het pad rond het kasteel Rocca Albornoz. Dat we vervolgens bezoeken. Geweldige uitzichten. Enigszins beperkt door het weer, maar we zien zelfs Assisi liggen. Ook de 80 meter hoge en 230 meter lange Ponte delle Torri is vanaf het kasteel goed te zien.
In Rocca Albornoz zijn prachtige restanten van eeuwenoude fresco's te zien. Er is ook een tentoonstelling van opgravingen uit de vijfde en zesde eeuw, schilderijen (op hout) en sculpturen uit de vroege middeleeuwen en de geschiedenis van het Ducato Hertogdom waar Spoleto ooit de hoofdstad van was.
We kuieren daarna nog wat rond in Spoleto en keren eind van de middag terug naar Preci.

We hebben een gezellige voorspoedig-vervolg-van-de-reis-borrel met Marianne en Matthijs, die morgenochtend doorreizen naar de oostkust van Abruzzo.

Prutje noemt Jolanda het altijd, maar ze is immer in staat een smaakvol eten op tafel te zetten. Ik bof ook wat dat betreft met haar.
We dansen samen op Riccardo Cocciante in de ruime kamer van ons huisje.

A più tardi Tot late