Klunen

Tja... klunen. Wat zal dat nu worden...

Een mooi avontuur weer vandaag. Dat zeker. Met een fenomenaal slot. Maar de tijd (het is nu 23.10 uur) en de hoeveelheid witte wijn, zijn de oorzaak dat dit verhaal pas morgen gepubliceerd zal worden.

Wij hebben genoten van vandaag.

-------------------------------------------------------------------

Als we wakker worden schijnt de zon. Dat zien we op ons weerbericht, want ook hier komt geen lichtstraaltje door de luiken. Snel eruit!

We gaan het 30 kilometer lange Ciclopedonale Via Verde della Costa dei Trabocchi fietsen, het fietspad langs de Costa dei Trabocchi. Dit fiets- voetpad is aangelegd op een voormalige spoorbaan aan de kust. Lange rechte en vlakke stukken dus en een aantal tunnels.

We parkeren bij Da Masino dat aan het fietspad ligt. En nemen daar eerst een caffè en cornetto. Het is druk bij Da Masino. Zondags trekken veel Italianen erop uit om elkaar te ontmoeten.

We fietsen eerst zuidwestwaarts richting Vasto. Een prima fietspad met mooi zicht op zee.
Na een kilometer of twaalf stopt het geasfalteerde pad en gaat het verder als grof kiezelpad. Alternatief is de drukke kustweg waar geen fietspad is, veel auto's rijden, met vaak hoge snelheden. We staan in dubio. Net als een Duits echtpaar met huurfietsen. De Duitser vraagt aan een skater hoe ver het kiezelpad is en of het fietspad daarna verder gaat. "400 meter kiezel en dan gaat het pad weer verder" luidt het antwoord. We besluiten de 400 meter te klunen.

Maar de 400 meter blijkt ruim een kilometer en dan stuiten we op hoge hekken. Daarachter lijkt een deel van het grove kiezelpad weggeslagen door de zee. Geen doorkomen aan. Terug is de enige optie. Twee Italiaanse mountainbikers van onze leeftijd komen ons achterop. Ze zien ons twijfelen en geven aan dat door de struiken een pad gaat van anderhalve kilometer en daarna het fietspad weer verder gaat. Het is eerst steil omhoog. De italianen willen ons wel voorgaan en ons door het pad begeleiden. De Duitsers besluiten terug te keren en wij besluiten wèl verder te gaan. 

Het eerste steile stuk blijkt modderig. Met moeite kan ik de fiets omhoog duwen. Ik slip weg met mijn linkervoet maar kan gelukkig een modderige val net voorkomen. De e-bike is zwaar en de 'walk-assist' haalt hier niets uit. Eenmaal op een wat vlakker deel zet ik mijn fiets op de standaard en glibber naar beneden, vastgrijpend aan boomstammen, om Jolanda's fiets naar boven te brengen. "Doen we hier wel verstandig aan?" vragen we ons af. "Jouw fiets staat er al, laten we maar doorgaan."
Één van de Italianen trekt aan het stuur terwijl ik Jolanda's fiets omhoog duw. Jolanda klautert er achteraan. Het pad op het vlakke deel blijkt door mountainbikes te zijn platgereden door het dichte struikgewas van 50 cm tot een meter hoog. Door de recente regenval zijn delen van de grond zompig waarin onze schoenen tot de helft in het nat verdwijnen. Niet te fietsen. Klunen 2.0.

Wij lopen achter de Italianen aan, die zich schuldig lijken te voelen. Zo'n slechte staat van het pad hadden zij ook niet verwacht. Zij blijven bij ons en helpen waar kan. Eén biedt Jolanda aan van fiets te ruilen omdat zijn mountainbike lichter is en beter te hanteren in dit terrein. Mijn Bikkel geeft aan dat het wel gaat. De grond wordt vaster doordat het met grind is vermengd. Dit is te fietsen. Maar dan worden de struiken metershoog en dichter. Het pad versmalt en de bamboe-achtige takken zwiepen tegen ons aan en in ons gezicht. Dit is klunen 3.0.

Als er tegenliggers komen moeten we afstappen, ons half in de bossages duwen en zo elkaar passeren. Sommige delen van het pad zijn breder en daar wachten we op elkaar. Eén italiaan bekommert zich om Jolanda, de ander om mij. "Gaat het?" roepen we geregeld naar elkaar. Na anderhalve kilometer ploeteren en bezweringen van "terug gaan we zeker over de weg" komen we bij het geasfalteerde fietspad aan. We bedanken de twee Italiaanse mountainbikers hartelijk, die Maximiliano en Giancarlo blijken te heten. Ze komen uit Pescara. Goede gasten.

Onze schoenen zitten onder de modder en tot aan de knieën zitten de modderspetters. We waren gekleed op 30 kilometer geasfalteerd fietspad. Niet op een mountainbike trail. Het maakt het avontuur er niet minder om.

We vervolgen het fietspad langs het kiezelstrand. Bij Casalbordino zijn prachtige boulevards. Aan het kiezelstrand groeien gek genoeg veel bollen met margrietachtige bloemen. Het is overal rustig. Een enkeling is op straat. Alleen in de bars die we passeren is een levendige drukte.
We rijden door tot het eind van Lungomare Casalbordino waar de route afbuigt van het strand en de weg veel modderige plassen heeft. Daar hebben we al genoeg van gehad, dus keren we om.

Op de terugweg bezoeken we Trabocco Punta Le Morge. Deze trabocco is nog in gebruik als vissersplatform. De netten liggen klaar. Er is geen restaurant. Een familie gebruikt de pranzo lunch met elkaar. We mogen rondkijken. Erg gastvrij. We zien de complexe structuur aan touwen en lijnen die voor een leek als wirwar door en over elkaar liggen. Ingenieus.

Na onze bush ervaring op de heenreis nemen we bij het eind van dit deel van het geasfalteerde fietspad de provinciale weg. Binnen vijf minuten zijn we de 'wildernis' voorbij en vervolgen we de ciclopedonale.

Bij Da Masino nemen een lunch. We hebben er dan dertig kilometer opzitten. Daarna fietsen we noordoostwaarts via San Vito richting Ortona. We rijden door drie voormalig spoortunnels. Het is dit deel van de Ciclopedonale Via Verde aanzienlijk drukker. Flanerende, fietsende, skatende en vooral niet oplettende Italianen.
Eenmaal weer terug bij Da Masino hebben we vijftig kilometer afgelegd.

La cena het diner hebben we gereserveerd op Trabocco Pesce Palombo. De golven slaan stuk op de rotsen en de keien. De steigeropgang is romantisch met de brandende lantaarns die weerspiegelen in het zeewater. Wij zijn de eerste gasten bij binnenkomst en kunnen daarom kiezen uit de tafels. In het midden van het restaurant zijn circa 4 x 4 meter planken vervangen door glasplaten en de zee daaronder wordt verlicht. We zien de golven breken op de rots waarop de trabocco deels is verankerd. Een unieke beleving.
Het is eten wat de pot schaft, geen menu. En daar hebben we geen spijt van. Want naast de fenomenale ambiance, de super bediening, is het eten in één woord GE-WEL-DIG.
Zes gangen met vis, met een prachtig witte wijn uit de regio, heerlijke dolce en caffè na. De likeur slaan we vriendelijk af, want we zitten over- overvol.

Terug naar de wal lopend is de steiger in het donker nog romantischer.
Het was een fenomenale ervaring.
La Bellezza in optoma forma.

Buona notte Welterusten

Voor de volledigheid:
• Acciughe fritti (gefrituurde ansjovis)
• Fantasia di mare (zeevruchten op tomaat en pesto)
• schotel met
  -Baccala (gezouten kabeljouw)
  -Cotta ripiena (...)
  -Parmigiana pesce palombo (hondshaai met       parmezaanse kaas)
   -Seppie e crema di piselli (inktvis met                    erwtencrême)
• Cavatello, frutti di mare e zuppa di Ceci (cavatelli pasta (Molise) met zeevruchten en kikkererwtensoep)
• Tagliolino al ragú di pescatrice (tagliolini pasta (westkust) met saus van zeeduivel)
• Ombrina alla mediterranea (...)

• Bocconotto, cioccolato e nocciole (hard cakeje met chocolade en nootjes)
• Taralluccio ripieno, marrellata d’arancie (soort koekje gevuld met sinaasappel jam)

• Caffè